Sanktuarium Miłosierdzia Bożego

Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Wilnie

Spis treści

Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Wilnie (były kościół św. Trójcy) to niewielka świątynia ukryta wśród ciągu kamienic przy ul. Dominikańskiej.

Kościół wraz z klasztorem został przekazany dominikanom z pobliskiego klasztoru, później należał do diecezji. Po III Rozbiorze Polski został przekształcony w cerkiew, co spowodowało znaczne zmiany architektoniczne. Widoczna dzisiaj gotycka absyda została odbudowana dopiero w 1971 r.

Obecnie w kościele znajduje się słynący na całym świecie z cudów Obraz Miłosierdzia Bożego „Jezu, ufam Tobie”, namalowany w 1934 roku na polecenie Pana Jezusa (jedyny namalowany za życia i według wskazówek bł. siostry Faustyny). Autorem obrazu jest Eugeniusz Kazimirowski. Pan Jezus obiecał wiele łask za wstawiennictwem tego obrazu.

Sanktuarium Miłosierdzia Bożego powstało dzięki decyzji metropolity wileńskiego, arcybiskupa Audrysa Bačkisa, który 28 września 2005 roku przeniósł obraz z kościoła św. Ducha do nowego sanktuarium.

Uratowanie obrazu

Po wojnie obraz Jezusa Miłosiernego stał się niedostępny dla wiernych, gdy Litwa została przyłączona do Związku Radzieckiego. W 1948 roku władze sowieckie zlikwidowały klasztor w Wilnie. Mimo trudnych czasów, obraz przetrwał komunizm, był ukrywany i przewożony z miejsca na miejsce.

S. Cecylia Obuchowska, wieloletnia przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, odegrała kluczową rolę w uratowaniu obrazu Jezusa Miłosiernego z rąk Sowietów. W czasie wojny obraz był przechowywany w kościele św. Jerzego Męczennika w Nowej Rudzie. S. Cecylia wspomina, że akcję ratunkową przeprowadziły z siostrami w tajemnicy.

W nocy, wykorzystując spryt s. Teresy, wspięły się na strych, demontując część drewnianej ściany. Udało im się wciągnąć oryginał obrazu i zastąpić go kopią. S. Cecylia podkreśla, że obraz nie był ciężki, co ułatwiło operację. Przed wyjazdem odmówiła 20 Różańców, by uspokoić się przed trudną podróżą.

Siostry przemieszczały się najpierw samochodem, a potem pociągiem do Wilna. W trakcie podróży obawiały się, że ich podłużna rolka wzbudzi podejrzenia. S. Cecylia przypominała sobie miłosierne oczy Jezusa, co dodawało jej otuchy. Ta historia pokazuje ich determinację i głęboką wiarę, które pozwoliły na uratowanie ważnego dzieła sztuki i symbolu miłosierdzia.

Tak też się stało. W 1987 roku obraz został przywieziony z powrotem do Wilna. Po dotarciu do miasta, siostry udały się do kościoła Świętego Ducha. S. Cecylia podeszła do ks. proboszcza Aleksandra Kaszkiewicza i poinformowała go o przywiezieniu obrazu. W świątyni było już przygotowane dla niego miejsce oraz specjalnie wykonana pozłocona rama, co podkreślało znaczenie tego dzieła.

W 2005 roku obraz został przeniesiony z kościoła Świętego Ducha do kościoła Świętej Trójcy, gdzie powstało pierwsze na Litwie sanktuarium Miłosierdzia Bożego.

Obraz Miłosierdzia Bożego powstał z woli samego Jezusa, który objawił się siostrze Faustynie Kowalskiej 22 lutego 1931 roku w klasztorze w Płocku. Siostra Faustyna opisała, jak ujrzała Jezusa ubranego w białą szatę, z jedną ręką wzniesioną do błogosławieństwa, a drugą dotykającą szaty na piersiach. Z tego uchylenia wychodziły dwa promienie – czerwony i blady. Jezus polecił jej, aby namalowała obraz według wizji, z podpisem: „Jezu, ufam Tobie”, i zaznaczył, że ma być czczony najpierw w kaplicy, a następnie na całym świecie.

Ponieważ siostra Faustyna nie potrafiła malować ani nie miała nikogo, kto by jej w tym pomógł, zwróciła się o pomoc do ks. Michała Sopoćki, który zlecił namalowanie wizerunku wileńskiemu artyście Eugeniuszowi Kazimirowskiemu. Prace trwały pół roku, a Faustyna regularnie odwiedzała pracownię, aby korygować obraz zgodnie z jej wizją. Obraz został ukończony w 1934 roku, ale siostra Faustyna nie była w pełni zadowolona z efektu. Jezus pocieszył ją, mówiąc, że jego wielkość nie tkwi w urodzie obrazu, lecz w Jego łasce.

Obraz po raz pierwszy pokazano wiernym w kaplicy Matki Bożej Miłosierdzia w Ostrej Bramie w Wilnie w 1935 roku, w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, zgodnie z życzeniem Jezusa. Siostra Faustyna zanotowała, że pragnie, aby obraz był uroczyście poświęcony i odbierał cześć publiczną.

Obraz Jezusa Miłosiernego nadal inspiruje i umacnia wiarę wielu ludzi, stanowiąc symbol nadziei i miłości Bożej.

 Dzięki tym wydarzeniom przesłanie Miłosierdzia Bożego, które zaczęło się w Wilnie, zyskało jeszcze szerszy zasięg, przyciągając pielgrzymów z różnych zakątków świata.

https://www.facebook.com/share/p/4VgJY68LaBRht4FG/

Kaplica Miłosierdzia Bożego, Wilno


Dzielnica: Stare Miasto
Adres: Dominikonų g. 12
Wyznanie: rzymskokatolickie
Styl: gotyk
Lata budowy: koniec XV w. – pocz. XVI w.
Strona internetowa: gailestingumas.lt


Najczęściej zadawane Pytania

Autobusem Warszawa ↔︎ Wilno

LuxExpress | Ecolines | Flixbus


Dworzec Autobusowy (Vilnius Bus Station →) obsługuje połączenia międzynarodowe i krajowe.
Adres: Sodų g. 22, Vilnius.

Dworzec autobusowy jest w odległości 11 min. pieszo od Ostrej Bramy → 


Samochodem

Litwa posiada dobrą infrastrukturę dróg i autostrad. Korzrystanie z dróg jest bezpłatne dla samochodów osobowych oraz motocykli.


Pociągiem

Wilno posiada jeden dworzec kolejowy.
Geležinkelio g. 16, Vilnius
ltglink.lt/en


Dworzec kolejowy jest usytuowany obok Dworca Autobusowego oraz w 10min. pieszo od Ostrej bramy.


Wileński dworzec kolejowy posiada dobre połączenie komunikacyjne ze wszystkimi dzielnicami miasta.

Bilety kolejowe można kupować w kasach na dworcu, w internecie.


Samolotem

Wilno posiada jedyne lotnisko (VNO) oddalone od centrum 6 km. (patrz na mapie)

Informacja lotniska: vilnius-airport.lt/en/

Aby dojechać do centrum miasta, można skorzystać z komunikacji miejskiej: linia 1, 2, 88, linia pospieszna 1G, 2G, linia nocna 88 N.


Czytaj dalej: Jak dojechać do Wilna →

Najdogodniejsze dzielnice

  • Stare miasto (lit. Senamiestis)
  • Popławy (lit. Paupys)
  • Zarzecze (lit. Užupis)
  • Sznipiszki (lit. Šnipiškės)
  • Nowe miasto (lit. Naujamiestis)

Rodzaj zakwaterowania:

  • Wynajem apartamentów
  • Hotele lub Hostele
  • Kwatery prywatne
 Rodzaje transportu publicznego:
  1. Autobus/Trolejbus jednorazowy koszt przejazdu:
    30min / 0.65€
    60min / 0.9€
    Zniżki
  2. Rozkład jazdy komunikacji miejskiej: JUDU.LT
  3. Elektryczne hulajnogi (Bolt, Scoot911)
  4. Rowery miastoweCYCLOCITY.LT
  5. Pociągiem do Trok (~35min) 
    Vilnius → Trakai (LTGLINK.LT)

W Wilnie działa kilkanaście korporacji taksówkarskich.

Najpopularniejszą taksówką jest Bolt, Uber, eTransport, eTaksi, Taxi.lt, A2B, Yandex Go.


Numer kierunkowy na Litwie: (+370 …….)*.


Ceny podane w internecie nie są dokładne, dlatego warto zapytać o dokładną cenę za 1 km podróży.


Najlepiej jest zamówić taksówkę online (dzięki aplikacji mobilnej), gdyż wsiadając bezpośrednio do taksówki zapłacimy drożej.


Niektóre samochody korporacji taksówkarskich są zaopatrzone w najnowszy sprzęt, mają internet Wi-Fi oraz możliwość płacenia kartą.


Na życzenie klienta kierowca wystawia paragon (lub fakturę) zawierającą przebytą odległość w km, cenę za km, sumę do zapłaty oraz kod kierowcy pojazdu.

  1. Ostra brama oraz Ulica Ostrobramska (lit. Aušros vartų g.)
  2. Katedra Wileńska (klasycyzm), Plac katedalny oraz pomnik Mendoga (lit. Mindaugas)
  3. Kościół św. Anny (gotyk)
  4. Kościół św. Piotra i Pawła (barok)
  5. Ulica zamkowa (lit. Pilies g.)
  6. Aleja Giedymina (lit. Giedymino pr.)
  7. Punkt widokowy – Wieża Giedymina
  8. Ogród Bernardyński
  9. Troki (okolice Wilna; 30km)
    Więcej →

Poznaj Wilno – Twoje kompleksowe źródło informacji o stolicy Litwy. Odkryj najpiękniejsze atrakcje, zabytki i ukryte perełki Wilna. Sprawdź praktyczne porady dla turystów, poznaj historię miasta oraz lokalne wydarzenia.
Zainspiruj się i zaplanuj niezapomnianą podróż do serca Litwy!

Czas: GMT+2 (+1h w porównaniu do czasu polskiego)

Liczba mieszkańców: 562 tys. (2021)

Obszar miasta: 402 km²

Waluta: Euro (EUR)

Prąd stały: 220V

Język: W Wilnie łatwo można porozumieć w języku: litewskim (państwowy), angielskim, rosyjskim (szczególnie z osobami w wieku starszym), polskim.

Telefoniczne numery kierunkowe: +370 (Litwa)

Liczba mieszkańców: 562 000 (Okręg wileński: 847,754)

Podział miasta: 20 dzielnic + 1 prowincja miejska

Kod pocztowy: LT-01001 (Główny urząd pocztowy – Post.lt)

Współrzędne geograficzne: 54°41″ N. 25°17″ E. (wikimedia.org)

Wysokość: 112–148 m n.p.m.

Oficjalna witryna miasta: Vilnius.lt

Życie ujściu dwóch Wilii i Wilenki toczyło się znacznie wcześniej niż pojawiła się pierwsza formalna wzmianka o Wilnie w 1323 r. w źródłach pisanych. Legenda o żelaznym wilku opowiada, że miasto założył książę Giedymin.


Istniały równolegle dwa centra osadnicze na grodziskach: Miasto Dolne z Zamkiem Górny oraz Miasto Krzywe. Tu zlokalizowano centrum państwa litewskiego. Chrystianizacja WKS po 1387 r. i lokacja Wilna na prawie magdeburskim za czasów Jagiełły, zmieniły wieloletni kierunek rozrastała się stolicy, która odtąd zmierza w stronę Starego Miasta.


Miasto miało odrębne dzielnice, co podzieliło go na cześć pogańską, katolicką i prawosławną (civitas Ruthenica). Mieszkali tu poganie, prawosławni i katolicy. W końcu XIV w. zbudowano katedrę wileńską oraz pierwsza farę miejską (kościół pw. św. Janów), ratusz miejski. Wzrosła rola gospodarcza stolicy WKL, która w 1432 r. uzyskała prawo składu w 1432 roku.


Następni Jagiellonowie rozbudowywali miasto, pałace, renesansową rezydencję Pałac Władców na Zamku Dolnym.


Na początku XVI wieku Wilno zostało otoczone murem obronnym,powstała mennica, szpitale, w 1536 zbudowano pierwszy most (Zielony). W XVI w. miasto przeżywało rozwój kulturalny i naukowy. W XVI w. jezuici zakładają pierwszą wyższą uczelnię – Akademię Wileńską (dzisiejszy Uniwersytet Wileński), powstają pierwsze drukarnie, w XVII w. pierwszy barokowy kościół św Kazimierza.


XVII wiek był okresem kryzysowym, miasto ucierpiało od pożarów, epidemii  oraz wojny z wojskami moskiewskimi w latach 1655-1661. Po trzecim rozbiorze Rzeczypospolitej zostało przyłączone do Cesarstwa Rosyjskiego, co obniżyło status byłej stolicy WKS. Po powstaniu listopadowym 1831 roku rozpoczęła się rusyfikacja. Zostało założone Muzeum Starożytności, przebudowano Pałac Biskupi (Pałac Prezydencki), linia kolejowa łącząca warszawę z Petrsburgiem, zbudowano gazownię, w 1904 roku wzniesiono pierwszą elektrownię, dzielnicę Zwierzyniec.


W 1918 roku Litwa odzyskało niepodleglość. W okresie międzywojennym Wilno, jako stolica województwa, należało do II Rzeczypospolitej, była silnym ośrodkiem kulturalnym i naukowym. Po drugiej wojnie światowej było stolicą jedej z republik ZSRR.

Od 1990 roku jest stolicą niepodległego państwa litewskiego. W 2004 roku wileńska starówka została wpisana na światową listę zabytków UNESCO.

Niegdyś dawna stolica Wielkiego Księstwa Litewskiego, dziś nieduże miasteczko 28 km od Wilna, 8 września 2022 obchodzi swoje umowne  urodziny.

Z inicjatywy D. Baronasa (pracownika Instytutu Historii Litwy) oraz A. Bumblauskasa (wykładowcy Uniwersytetu Wileńskiego) ustalono symboliczną datę urodzin Trok. Data 8 września w symboliczny sposób spina klamrą kilka powiązanych ze sobą wydarzeń historycznych. 

Po pierwsze Troki, tuż przed ustanowieniem stolicy w Wilnie w 1323 roku, na krótko stały się stolicą WKS.

Po drugie na 8 września 1430 roku zaplanowana została koronacja Witolda na króla (powiązanie z osobą władcy, który zbudował zamek na wyspie, w którym często rezydował, zbudował kościół parafialny, nadał Trokom prawa samorządowe oraz osiedlił Karaimów i Tatarów). 

Po trzecie 8 września, w święto maryjne Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, rozpoczynały się sławne odpusty, przyciągające pielgrzymów z całej Litwy przed obraz Madonny Trockiej, który jest też powiązany z osobą Witolda (władca i jego państwo gotowe do obrony Chrystusa i jego wiary).

Nowe symboliczne logo Trok ma kształt przecinka (widok zamku trockiego widziany z lotu ptaka). Łącząc przeszłość z teraźniejszością przekazuje przyszłym pokoleniom wielką gościnność, kulturę i historię.  

Sezon jubileuszowych obchodów potrwa od 5 maja do 8 września 2022 roku.

Troki zyskały status historycznej stolicy Litwy. Popularna legenda zapisana na stronach Kroniki Bychowcewa opowiada:

„Pewnego razu wielki książę Giedymin opuścił swoją stolicę Kernów, aby polować pięć mil za Wilią i znalazł w lesie piękną górę otoczoną gajami dębowymi i równinami; bardzo mu się podobało, osiadł tam, założył miasto i nadał mu nazwę Troki – miejsce, w którym znajdowały się Stare Troki – i przeniósł swoją stolicę z Kiernowa do Trok”.

Wycieczka

5%

zniżki

Przewodnik po
Wilnie

Aleksandra Jankowicz