27 października 1430 roku w zamku w Trokach umiera wielki książę litewski Witold – ikona państwa litewskiego.
Ostatnie lata jego życia upłynęły na oczekiwaniach związanych z otrzymaniem korony królewskiej, która była niezbędna do utrwalenia jego statusu najwyższego suwerena w kraju. Był dwukrotnie żonaty, jednak nie doczekał się następcy, przez co tron musiał zostawić Jagielle i jego potomkom.
Kulminacyjnym punktem planów koronacji Witolda był zjazd w Łucku (płd. stolicy Wielkiego Księstwa Litewskiego), trwający od 6 stycznia 1429 roku przez 13 tygodni. To tam, podczas spotkania monarchów europejskich, publicznie zaprezentowano pomysł koronacji.
Wielki książę litewski zorganizował zjazd wraz z Zygmuntem Luksemburczykiem, który za zgodą króla Jagiełły dążył do koronacji Witolda. Ludwik Luksemburski zaoferował mu koronę królewską w zamian za zrzeczenie się korony praskiej, choć nie miał prawa do nadania tej korony.
Biskupi w średniowieczu byli najważniejszymi doradcami monarchów. Biskup krakowski Zbigmiew Oleśnicki sprzeciwił się pomysłowi koronacji Witolda, powołując się na wcześniej przyjęte zobowiązania i umowy podpisane przez litewskiego władcę, dotyczące szlachectwa i znakaów herbowych. Jako pierwszy zauważył ukryty zamiar rozdziału Polski i Litwy, twierdząc, że koronacja podważyłaby unię litewsko-polską. Wraz z innymi przeciwnikami, w nocy, symbolicznie opuścił Łuck.
Pomiędzy kuzynami wybuchł konflikt. Przeciwko koronacji opowiedziała się rownież rada, która zebrała 23 lutego. Rycerstwo polskie stanęło po stronie króla i papieża, sprzeciwiając się zarówno Zygmuntowi, jak i Witoldowi. Dopiero porozumienie w Jedlinie zakończyło ten spór.
Do Witolda wysłano trzy poselstwa mające na celu odmówić Witolda od koronacji (w każdym z nich uczestniczył Zbigniew Oleśnicki symbolizując niezłomność sprzeciwu polskiego wobec koronacji). Papież zajął stanowisko po stronie Polski. W pewnym momencie zgadzano się nawet na koronację Witolda kosztem Jagiełły (kompromisowe rozstrzygnięcie sporu).
Równolegle przechwycono na granicy polskiej pierwsze poselstwo wiozące projekt koronacji i instrukcje, dekrety koronacyjne od cesarza rzymskiego, które Zygmunt Luksemberczyk wysłał niebezpieczną drogą przez Polskę. Drugie uroczyste poselstwo wiozące koronę Witoldowi i jego żonie było przekierowane do Norymbergi. Trzy terminy przysłania korony przebiegły bez skutku (15 sierpnia, 8 września, 29 wrzśnia).
10 października kuzyni zawarli porozumienie. Witold zgodził się zwrócić się o koronę do papieża, a po swej śmierci przekazać ją synowi Jagielly, który pozostanie krolem. 16 października Jagiełło poinformował wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego o swoim poparciu dla koronacji Witolda, oczekując jednocześnie na zgodę swojej rady. Tego samego dnia stan zdrowia Witolda gwałtownie się pogorszył po upadku z konia, co uniemożliwiło mu poruszanie się. Następnego dnia Jagiełło wysłał przeciwników koronacji, Zbigniewa Oleśnickiego i Władysława Oporowskiego, do Polski, aby mogli działać bez przeszkód.
Gdy Witold znalazł się na łożu śmierci, stało się jasne, że jego koronacja nie dojdzie do skutku. Kuzyni pogodzili się, a Witold w ostatnich dniach omawiał z Jagiełłą przyszłość Litwy. Ostatecznie przekazał Litwę w ręce Jagiełły.
Sprawa zakończyła się wraz ze śmiercią Witolda.
