Wilno, Mickiewicz Adam

Adam Mickiewicz

Pomnik Adama Mickiewicza odsłonięto w kwietniu 1984 roku w zakątku gotyckim Wilna (przy ulicy Maironisa), tuż obok kościołów św. Anny i św. Franciszka oraz wartko płynącej rzeki Wilejki (obecnie Wilenki). Rzeźbę zaprojektował litewski artysta Gediminas Jokubonis (lit. Gediminas Jokūbonis).

Pomnik ukazuje młodego poetę w płaszczu pielgrzyma patrzącego na ukochane miasto oraz na zaułek Bernardyński, gdzie niegdyś mieszkał. Mickiewicz opiera się na przełamanej kolumnie – dwie części kolumny symbolizują życie Wielkiego Romantyka w Litwie i poza jej granicami oraz jego przynależność do dwóch kultur: litewskiej i polskiej. Granit, z którego wykonano rzeźbę, przywieziono z Wołynia.

Pomnik Mickiewiczowi miał stanąć jeszcze przed wojną – pierwszy otwarty konkurs ogłoszono w roku 1925, lecz w wyniku wielu sporów komisja wkrótce ogłosiła kolejny konkurs, tym razem zamknięty.
Wygrał wtedy projekt Henryka Kuny, jednak, z powodu II Wojny Światowej, jego wykonanie zostało zawieszone.

Dopiero w 1996 roku obok rzeźby Mickiewicza ułożono granitowe płyty z niedokończonego pomnika dłuta Henryka Kuny (sześć z dwunastu zaprojektowanych) przedstawiające sceny z “Dziadów” A. Mickiewicza: „U Senatora”, „Widmo złego pana”, „Cela Konrada”, „Na cmentarzu”, „Spotkanie Konrada z ks. Piotrem” i „Droga na zesłanie”. Obecnie pomnik i płyty tworzą jedną kompozycję przestrzenną.

Tu, pod pomnikiem wieszcza, 23 sierpnia 1987 roku odbył się pierwszy wiec o niepodległość Litwy. O tym wydarzeniu przypomina płyta pamiątkowa tuż obok rzeźby.