Kościół św. Kazimierza w Wilnie

Kościół św. Kazimierza przy ulicy Wielkiej

Na podstawie: „Wilno. Przewodnik turystyczny, w opracowaniu Lucyny Dowdo.”, strona 99. Wydawnictwo polskie w Wilnie 2008. ISBN 978-9986-542-35-3.
Strona internetowa: magwil.lt

Zbudowany został w latach 1604-1618 przez wiceprowincjała zakonu jezuickiego Pawła Bokszę. Świątynię wzorowano na słynnym kościele Il Gesu (Pana ]e- zusa) W Rzymie. Swoje imię za— wdzięcza świętemu Kazimierzowi Jagiellończykowi. Kościół posiada bardzo szeroką i wysoką nawę główną i takąż poprzeczną, a nad ich skrzyżowaniem unosi się typowa dla kościołów barokowych majestatyczna kopuła. Tę, zwieńczoną wielkoksiążęcą mitrą, budowla zawdzięcza architektowi Tomaszowi Żebrowskiemu, który odnawiał świątynię w XVIII wieku. Dzięki licznym oknom W kopule, kościół jest pięknie oświe- tlony. Wnętrze jest podzielone parzystymi pilastrami. W nawach bocznych mieszczą się kaplice, ściany między którymi stanowią opory dla beczkowego sklepienia nawy głównej.

Kościół ŚW. Kazimierza niejednokrotnie płonął, dlatego też podlegał licznym przeróbkom. W latach 1749—1755 wieże uwieńczono późnobarokowymi hełmami, które w 1867 roku zostały obniżone. Po Powstaniu Listopadowym kościół św. Kazimierza został przerobiony na cerkiew św. Mikołaja. Trzydzieści lat później carski namiestnik generał—gubernator Michaił Murawjow zlecił rosyjskiemu architektowi Mikołajowi Czaginowi przebudowę świątyni. Ten nie tylko skrócił kościelne wieże, ale tez w miejsce wieńczących je przedtem hełmów umieścił bizantyjskie kopuły. Wówczas też fasada kościoła zyskała zachowane do dziś neobarokowe zdobienia.

Kościół św. Kazimierza W swojej historii odnotował wiele dramatycznych wydarzeń. Pomijając przerobienie go na cerkiew, do takich wydarzeń należałoby zaliczyć przekształcenie go w czasie insurekcji kościuszkowskiej (na rozkaz Jakuba Jasińkiego) W więzienie dla rosviskich jeńców. Z kolei wojska francuskie W 1812 r. rozmieściły tu magazyn zboża, zaś podczas I wojny światowej, po zajęciu Wilna przez Niemców, świątynia służyła jako protestancki kościół garnizonowy.
Katolikom zwrócono go W 1917 roku, W 1925 roku jezuici świątynię nawet odnowili, ale cieszyli się nią zaledwie przez kilka dziesięcioleci. Po II wojnie światowej kościół zamknięto, a W latach 1966-1989 urządzono tu Muzeum Ateizmu.

Ponownie zwrócono go wiernym W 1989 roku. Do dziś z dawnego barokowego wyposażenia wnętrza kościoła ocalały wyłącznie malowidła na kopule, ołtarz główny.

W 1997 toku W kosćiele zainstalowano tzw. dzwony na wiatr. Jest to specjalna współczesna instalacja reagująca na powiew wiatru. Wydobywany z niej dzwięk i melodia zalezą od kierunku i siły wiatru.