Domek Faustyny Kowalskiej na wileńskim Antokolu to miejsce, które przez wiele osób uważane jest za prawdziwy cud. W 1908 roku Zakon Matki Bożej Miłosierdzia zakupił teren, na którym wcześniej stała dacza generała Bukowskiego. Poświęcenie domu miało miejsce 7 listopada 1909 roku.
Siostra Faustyna przyjechała do tego klasztoru po raz pierwszy w 1929 roku, zastępując jedną z sióstr. Wówczas zastała pięć małych chatek, sad, ogród i las. Klasztor ten tworzyła bardzo zżyta wspólnota osiemnastu sióstr, które żyły razem w serdeczności i wzajemnym wsparciu. Siostra Faustyna zamieszkała w jednym z domków z werandą, gdzie podjęła pracę ogrodniczki. Siostry zgodnie z charyzmatem Zgromadzenia opiekowały się byłymi więźniarkami i dziewczętami z ulicy.
Po raz drugi przyjechała tu w 1933 roku, już po złożeniu ślubów wieczystych w Krakowie, i spędziła w Wilnie kilka lat.
To w tym miejscu miała miejsce większość jej objawień związanych z kultem Miłosierdzia Bożego, a także prowadziła swoj „Dzienniczek” na polecenie ks. M. Sopoćko. To tutaj Jezus powierzył jej misję szerzenia kultu Miłosierdzia na całym świecie.
13 września 1935 roku, w swojej małej klasztornej celi w Wilnie, siostra Faustyna Kowalska miała niezwykłe przeżycie – zobaczyła anioła, którego opisała jako „wykonawcę gniewu Bożego.” Widząc go, poczuła silne pragnienie, by prosić Boga o miłosierdzie dla świata. To właśnie z tej modlitwy narodziła się koronka do Bożego Miłosierdzia, znana i ceniona modlitwa w Kościele katolickim, która przynosi nadzieję i otuchę tym, którzy szukają przebaczenia. Dziś każdego dnia, punktualnie o godzinie 15:00, koronka ta jest tam odmawiana jako symbol wiary i miłosierdzia.
W 1990 roku przed budynkiem klasztornym postawiono drewniany krzyż, w którym umieszczono relikwiarz w kształcie srebrnego medalu. Medal zawierał relikwie świętej przywiezione z Rzymu. Krzyż ten był również upamiętnieniem obecności Świętej Faustyny Kowalskiej w tym miejscu, co zostało zaznaczone na tabliczce umieszczonej na nim.
W 2008 roku powstało Centrum Pielgrzymkowo-Modlitewne, które stało się ważnym miejscem modlitwy i pielgrzymek. Co roku przybywają tam wierni z całego świata, by modlić się i uczcić pamięć o tej świętej. Przyciąga ono pielgrzymów z całego świata, którzy modlić się i oddać cześć Miłosierdziu Bożemu.
W skromnym pokoju, który niegdyś był celą świętej Siostry Faustyny Kowalskiej, dziś znajdują się cenne relikwie dwóch niezwykłych postaci: św. Faustyny oraz błogosławionego Michała Sopoćki.
Bł. Michał Sopoćko, kapłan o wielkiej wiedzy i gorącym sercu, pełnił rolę profesora teologii na Uniwersytecie Wileńskim, wykładał w seminarium duchownym, a także był ojcem duchownym wielu zgromadzeń zakonnych. W czasie swojej posługi duchowej prowadził aż 12 tysięcy żołnierzy rejonu wileńskiego, dla których własnymi staraniami odbudował zniszczony kościół św. Ignacego.
Bóg wybrał do przekazania światu orędzia o swoim Miłosierdziu dwoje pozornie zupełnie różnych ludzi: uczonego kapłana oraz pokorną zakonnicę, prostą, ledwie wykształconą, zmagającą się z błędami ortograficznymi.
To, co ich połączyło, to głęboka pokora i bezgraniczne posłuszeństwo – cnoty oświecone światłem z wysoka. Przez ich współpracę objawiła się światu nieskończona głębia Bożego Miłosierdzia.
